Je ne vous oublie pas

ในที่สุดมันก็ถึงเวลานั้นจริงๆ............................

ครั้งนี้ วันนี้ และโอกาสนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตนักเรียน ม. 6 ของพวกหนูแล้วซินะคะ ชีวิตนึงมีครั้งเดียว และก้อเปนครั้งเดียวที่พวกหนูจะจดจำไปไม่มีวันลบเลือน ว่าพวกหนูเคยเปนลูกน้ำเงิน ขาว เปนลูกของ อาจารย์ทุกๆท่าน พวกหนูขอขอโทษในสิ่งที่พวกหนูเคยทำอะไรให้อาจารย์ไม่สบายใจ เคยทำสิ่งที่ผิดอยู่หลายครั้ง พวกหนูขอบคุณที่อาจารย์ยังคงให้อภัยพวกหนูเสมอมา พวกหนูขอบคุณที่อาจารย์คอยอบรมสั่งสอน คอยตักเตือนลูกศิษย์ด้วยความเต็มใจ ด้วยความรัก พวกหนูไม่มีอะไรมาบอกค่ะ นอกจากคำว่า หนูรักอาจารย์ค่ะ

ตั้งแต่ที่หนูมาเรียนที่โรงเรียนราชินีบูรณะ หนูก็รู้สึกเหมือนหลายๆคนนั่นแหละค่ะ ที่ทำตัวไม่ถูก รู้สึกแปลกที่ มาครั้งแรก ไม่รู้เลยว่าตึกไหนเป็นตึกไหน ห้องไหนเป็นห้องไหน เหอะๆ ผิดๆถูกๆน่ะค่ะ คอยถามพี่ๆอยู่เรื่อย แต่ก็เป็นประสบการณ์ขำน่ะนะคะ วันแรกอ่ะ หนูอยากจะกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้จักใครเลย มานเครียดจริงๆเนอะ แต่ทำไงได้อ่ะ ก็มาแล้วนี่ วันแรกหนูก้อสร้างวีรกรรมแระค่ะ (เรียกว่าวีรกรรมได้ป่าวน้า)
หนูอยู่ ม. 1/1 อาจารย์ยุวดี ท่านรู้ดีค่ะ มันเป็นความเสล่อของหนูเองแหละ เป็นการจัดที่นั่งในการเรียน หนูก็ด้วยความที่ยังไม่รู้จักใครเลย มีแต่พัชรา 6/6 อยู่คนเดียวที่เป็นเพื่อนเก่าสมัยอยู่ อนุบาลไผทวิทยา มันมีที่นั่งข้างหลังว่างอยู่ พวกเรา 2 คนก็เลยย้ายไปนั่งข้างหลังกัน แระด้วยความสายตาสั้นของหนู นั่งข้างหลังห้องมองกระดานก็ไม่ค่อยเห็น วันนั้นก็เลยปวดตา ให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้าน ผู้ปกครองหนูก็ได้คุยกับ อ.ยุวดี และผลสรุปคือ หนูก็ย้ายไปนั่งข้างหน้า เหอะๆ เสล่อเองอ่ะเนอะ สายตาสั้นแระยังจะไปนั่งข้างหลังอีก 555+ นึกแล้วก็ขำ ใช่ไหมคะ อ.ยุวดี อิอิ

พอมา ม. 2 ก็ได้มาอยู่ ม.2/9 ม. นี้ยังไม่มีอะไรพิเศษมากมายอ่ะค่ะ อ้อออออ มีซิคะ มีเพื่อนใหม่ค่ะ ตอนนี้แหละค่ะ เป็นตอนที่ได้รู้จักกับกลุ่มปัจจุบันนี้ ก็มี นุ่น ปู นัท แนน และวรรณ วรรณ กะนุ่นนี่อยู่ ม. 1 ด้วยกัน แต่ยังไม่ค่อยรู้จักกัน มาเริ่มรู้จักกันจริงจังก็ตอนนี้แหละค่ะ เหอะๆ

พอ ม. 3 ก้ออยุ่ห้องเดิม ไม่มีอะไรพิเศษ บ้าบอไปตามภาษาพนาลี อ่ะนะคะ อ๊ะๆๆๆ นึกออกแระ มาตื่นเต้นตอนเลือกแผนการเรียนนั่นแหละค่ะ หนูก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันบอกตรงๆ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกเรียน ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส หนูเลือกเป็นอันดับ 1 เลยนะคะ ( จะต้องบอกซะหน่อยอ่ะนะ) ตอนแรกก็กลัวว่าจะไม่ได้ เพราะหนูเรียนไม่ค่อยเก่งอ่ะค่ะ แต่พอรู้ว่าได้ก็ดีใจที่จะได้เรียน แผนนี้มันจะมี 2 ห้องใช่ป่ะคะ ก็เห็นว่าเพื่อนๆเลือกแผนเรียนนี้กันเยอะแยะเลย รวมทั้งไอ้พัชรานั่นด้วย ( อิอิ) ตอนแรกก็อุ่นใจว่ามีเพื่นแล้วโว้ยยยยยยยยยยย แต่พอมาจัดห้อง กำ พระเจ้า!!! แยกกันค่ะคุ๊นนนนนน ตายแน่ๆๆๆ ไม่มีเพื่อนเลย ต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิมตอน ม. 1 อีกหรือนี่ โอ้วววววววว ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ม. 4 นี่สำคัญ เป็นการเลือกแผนการเรียน
ม.4 นี้เป็นมันเหมือนกับการเปลี่ยนชีวิตใหม่ ได้ความรู้ใหม่ๆ ได้เจออาจารย์ใหม่ๆ ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ และตอนนี้แหละค่ะที่หนูได้เจออาจารย์ที่ดีมากๆๆหลายๆท่าน

อาจารย์อัญชลีคะ อาจารย์ที่ปรึกษา ที่น่ารักของหนู หนูขอขอบพระคุณอาจารย์ในทุกๆเรื่องที่คอยสอน คอยเตือน และคอยช่วยเหลือ แม้หนูจะไม่ค่อยฟังอาจารย์สักเท่าไหร่ เหอะๆ แอบหลับบ้าง 555+ แต่อาจารย์ก็ยังทนกับพวกหนูได้ และหนูก็ขอโทษในเรื่องพวกนี้ที่พวกหนูทำลงไป มันเป็นเพราะด้วยความดื้อ ความบ้าบอ ความไม่เข้าใจในความหวังดีของอาจารย์ แต่ตอนนี้ พวกหนูรู้แล้วล่ะค่ะ ว่าอาจารย์ทำทุกอย่างมาจากใจ ทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ ขอบคุณอาจารย์มากๆๆนะคะ

อาจารย์ไพโรจน์ อ่ะมันแน่นอนนะคะ อาจารย์คนนี้ สอนสังคมค่ะ แต่อาจารย์สอนอะไรหลายที่มากกว่าสังคมอีก อาจารย์ยังสอนการใช้ชีวิต สอนวิธีการวางตัวในหลายๆอย่าง อาจารย์เป็นอาจารย์ที่น่ารักมากๆๆเลยนะคะ เป็นอาจารย์จริงๆ ถึงแม้อาจารย์จะไม่ค่อยมีเวลาว่าง ก็จะพยายามมาพบลูกๆๆทุกครั้ง ถึงแม้มืออาจารย์จะร้าว แต่อาจารย์ก็ยังทำคะแนนกัน 2 คนกับอาจารย์อัญชลีให้พวกหนู

อาจารย์สมหวังคะ อาจารย์ก็เป็นอีกท่านนึงที่ทำให้หนูสนใจภาษาไทยขึ้นเยอะเลยล่ะค่ะ ขอบคุณอาจารย์นะคะ สำหรับความรู้ทุกๆอย่าง ความรักที่มีให้พวกหนู อาจารย์ทุ่มเทด้วยใจจริงๆ ขอขอบพระคุณอาจารย์สมหวังจริงๆค่ะ

อาจารย์อรรถพันธ์ และอาจารย์เบญจา 2 ท่านนี้ เป็นท่านที่สอนให้หนูทำในสิ่งที่หนูรักคค่ะ ท่านสอนดนตรี ที่หนูได้ไปแข่งขันขับร้องเพลงหมู่สรรเสริญพระบารมีก็เพราะอาจารย์อรรถพันธ์นี่แหละค่ะ และที่หนูร้องเพลง บูชาครูได้ก็อเพราะ อาจารย์ 2 ท่านนี้ อ.เบญจา ฝึกซ้อมให้หนู ส่วนอาจารย์อรรถพันธ์ เป็นท่านที่แต่งทำนอง ท่านคิดแค่วันเดียวเองนะคะ เก่งจริงๆ และวันนั้นท่านต้องไปคุมวงดนตรีที่สนามสุด้วย แต่ท่านก็กลับมาเล่นดนตรี สุดยอดดดดดดดดดดดดดดค่ะ ( หนุยังไม่ได้เอาเสื้อไปคืนอาจารย์เลยอ่ะ อิอิ )

สุดท้าย ต้องคนนี้เลย สุดที่รักของเด็กอังกฤษ-ฝรั่งเศส อ่ะนะไม่ต้องบอกชื่อก็รู้แระ อาจารย์เกรียงไกรไงล่ะคะ ท่านนี้สำคัญมากๆๆ ท่านทุ่มเทสอนพวกเราทั้งกายและใจที่บริสุทธิ์ของความเป็นครูจริงๆ พวกหนูขอบพระคุณอาจารย์มากๆ ที่ให้พวกหนูทุกสิ่งทุกอย่าง ขัดเกลาพวกหนู จากคนที่ไม่เอาไหนคนนึง อาจารย์สามารถทำให้มีความหวังในชีวิต ทำให้มีจุดมุ่งหมายในชีวิตด้วยคำพูดดีๆของอาจารย์ได้ หนุขอบคุณมากๆๆค่ะ และต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่บางครั้งพวกหนูอาจจะทำให้อาจารย์โมโห ทำให้อาจารย์โกรธไปบ้าง แต่อยากให้รู้ว่าพวกหนูไม่ได้ตั้งใจ และพวกหนูไม่อยากให้อาจารย์โกรธ และโมโห อีกนะคะ เพราะมันมีผลต่อสุขภาพของอาจารย์ พวกหนูเป็นห่วงอาจารย์นะคะ และรักอาจารย์มากๆๆ
เสียดาย วันปัจฉิมอาจารย์ไม่มา ทำไมอาจารย์ไม่มาล่ะคะ เสียดายจริงๆๆเลยอ่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกหนูตามไปกราบถึงที่บ้านเลย ( เหอะๆๆ )

และอาจารย์อีกหลายๆท่านที่หนูไม่ได้เอ่ยชื่อนะคะ หนูก็อยากจะบอกทุกๆท่านนะคะที่อบรมสั่งสอนศิษย์ทุกคนด้วยใจ ด้วยจิตวิญญาณความเป็นครู

สุดท้าย หนูขอบพระคุณ สมเด็จพระพันปีหลวง ที่ทรงสร้างโรงเรียนราชินีบูรณะ สร้างรั้วน้ำเงินขาว และสร้างคนให้เป็นคนจริงๆค่ะ

อาจารย์ คะ หนูจะจดจำเวลาดีๆ เวลาที่อาจารย์คอยพร่ำสอนหนูตลอดเวลา 6 ปีที่ผ่านมานะคะ หนูสัญญาว่าหนูจะนำความรู้ที่อาจารย์มอบให้ไปใช้ให้เป็นประโยชน์ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ

หนูรักอาจารย์ค่ะ

--------------------------------------------------

สำหรับเพื่อนๆๆนะจ๊ะ


( ส่วนนี้ขออนุญาตใช้คำที่ไม่เหมาะสมนะคะ )


เฮ้..................ออออออ

สุดท้ายจริงๆแระเนอะพวกเมิง ปัจฉิมแระ อีกไม่นานพวกเราก้อต้องแยกย้ายกันไปในที่ของแต่ละคน แต่ยังไงก้ออย่าลืมกันนะโว้ยยยย มีอะไรก้อต้องคอยนึกถึงกัน รักกันมากๆๆนะ กูรักพวกเมิงวะ บอกไม่ถูก หาคำมาบรรยายไม่ได้

จากกันครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ แต่กูเชื่อนะว่าพวกเราจะต้องได้เจอกันอีก เพราะความผูกพันของพวกเรา ความรักของพวกเรา ความไว้ใจ ความเชื่อใจ ความไว้วางใจของพวกเรา จะทำให้เราได้มาเจอกันอีก ( อย่างน้อยก้อ 14 มีนา กะ 31 มีนาล่ะวะ เหอะๆ )

ม.1 นุ่นเอ๊ย เมิงยังจำได้ป่าววะ ว่าตอนน ม. 1 เมิงรู้จักะกูอ่ะ กูยังไม่ค่อยรู้จักกะเมิงเลย เหอะๆ

ม. 2 เริ่มรู้จัก วรรณ กะ นัทมั้ง เหอะๆ แนนด้วย ปู อ่ะฮะ แต่ก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่อ่ะคะ
ม. 3 ก็เดิมๆ
มา ม. 4 นี่ซิ สำคัญสุดริดอ่ะ ปอม กะ ปายไง 55555+ นึกแระขำ ปอมอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่ปายนี่ซิ ตอนเปิดเทอมนะคะคุ๊นนนน พี่แกยังไม่มาโรงเรียนค่ะ ประมาณ อาทิตย์ หรือ 2 อาทิตย์ละมั้งเนอะ (หรือมากกว่านั้น) อาจารย์บอกว่า พี่แกโดนยิงค่ะคุ๊นนน แระมิใช่ใครที่ไหนนะคะ ยิงตัวเองค่ะ เหอะๆ ขำวะ ไอ้พวกเราก้อนั่งนินทากันซิ โหใครวะ โง่สุดริดอ่ะ ยิงตัวเอง บ้าบอ มารอดูหน้ากันยกใหญ่ แต่ใครจะไปรู้ว่าปัจจุบันคือเพชรเม็ดงามนี่เอง วันแรกที่เจอปายนะ ไม่รู้ว่าปายจะจำได้ป่าว ตอนเช้าก่อนเข้าแถว เราให้ปายสอนเลขให้ แถมยืมปากก และลิคควิดปายด้วยในความรู้สึกมันยังไม่ค่อยสนิทไง เลยไม่ค่อยกล้าเล่นไรมาก ไปๆมาๆ มาอยูกลุ่มเดียวกันซะงั้น

ไอ้ปอมก้เหมือนกัน แม้เราจะทะเลาะกันบ่อยนะโว้ยยย แต่กูก็ไม่ถือสาโกรธเมิง ( เหมือนกูถูก 555) กูก้ขอโทดด้วยนะ
ตอนอยุ่ม. ต้น ยอมรับว่า ไม่ถูกชะตาปอมเลย ไรก้อม่ะรู้ ทั้งที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ อ่ะ แต่กูไม่ชอบอ่ะ จะให้กูทำใจชอบได้ยังไงอ่ะวะ แต่ก้อเช่นเคย มาอยู่กลุ่มเดียวกันซะงั้น ( เกลียดสิ่งใดมักได้สิ่งนั้น อย่างที่โบราณพูดไว้จริงๆ สงสัยตัองเกลียดผู้ชายหล่อ ๆ รวยๆ ล่ะมั้ง เหอะ ๆๆ ล้อเล่นนนนน)
แต่พอได้มาคบกับปอมจริงๆ ปอมน่ารักมาก เปนเพื่อนที่ดีคนนึงเลยนนะ อิอิ

ปู ปู๊ ปู................555+ อยากจะเรียกปู่ด้วยซ้ำ แต่เป็นผู้หญิงอ่ะ ปูนี่ คุนเทอจะแบบว่า เปนผู้ใหญ่ที่สุดอ่ะนะ วางมาร์ทสุดริด 555+ แต่แกก้อเปนผู้ใหญ่ของแกเจงๆอ่ะเนอะ เฮ้อ..............และต่อไปนี้ใครจะเปนผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มล่ะเนี๊ยะ

นัทจ๋า................ไจ่ไจ๋น้อย เหอะๆ รู้สึกจะบ้ามากมาย บ้ากันอยู่ 2 คนอ่ะเนอะ แต่ตอนนี้ชั้นเลิกแระยะ เพราะมานไปเปนแฟนใยซันไช่ เหอะ ไร้สาระวะ ตอนนี้ชั้นเกือบจะเปนพวกเดียวกะแนนแระ 5555+ แกรู้ดี

แนน ว่าไงจ๊ะ ชั้นไมเคยเหนแกบ้าใครเท่า สองพี่น้อง กอล์ฟ ไมค์ มาก่อนเลยวะ เหอะๆสุดริดมากมายอ่ะค่ะคุ๊นนนน บ้าจนชั้นเปนไปกะแกด้วยอ่ะ คิดดูดิ ( โทดมานซะงั้น) 555+

อ่ะนะเจ๊วรรณ สุดริด เจ้าแม่แห่งความสวยความงามของเรา ตอนปัจฉิมพี่แกหายไปเปนชั่วโมงนึกว่าสิงสถิตอยู่ในห้องน้ำ ที่ไหนได้บำรุงค่ะคุ๊น บำรุงของพี่แกอ่ะ มากมาย อิอิ

อ่ะนะ เจ๊นุ่นนนนน อ่ะสุดริดอ่ะคนเนี๊ยะ พูดภาษาไทยเปนสำเนียงอังกฤษ แอนด์ ฝรั่งเศสได้ ต้องยกให้คนนี้ อ่อ เสียงสูงๆอีก สูงแค่ไหนพี่แกไม่หวั่น เทเต็มที่ สุดชีวิต เต็มที่กับชีวิตตตตตตต 5555

จำกันได้มั้ยคะ ตอนที่กลุ่มเราทะเลาะกันเรื่องใหญ่มากๆๆเลยอ่ะ จนจะแตกกันอ่ะ ก้อเพราะอะฮั้นนี่แหละค่ะคุ๊นนนน โวยวายมากมาย เฮ้.........อนึกแล้วก้อเสียใจ เสียดายเวลา ไม่น่าเปนคนอย่างนั้นเลยอ่ะ เสียใจจริงวะ ถ้าไม่ได้ผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มอย่างปู่ เอ๊ย ปู เปนคนช่วยไกล่เกลี่ยเรื่องล่ะก้อ ไม่รู้ว่าจะมีเราอย่างทุกวันนี้หรอกเนอะ แล้วก้อความสุขที่เรามีด้วยกัน ที่เราอยู่ด้วยกันมาอ่ะเนอะ ต่อไปนี้จะกินข้าวตอนกลางวันที่โรงอาหารกะใครอ่ะ ( ปอมพูด )
ขอเสริมนิดนะ สำหรับลูกหมี เอฟ และแนท พวกแกก้อเปนเพื่อนที่ดีของเราเหมือนกันนะ ยังไงก้ออย่าลืมกันนะ


นึกแล้วก้อใจหายเนอะ ทุกคนก้อต้องมีที่ที่เหมาะสมสำหรับตัวเอง มีความคิด ความใฝฝันของตัวเอง ยังไงก้อขอให้เพื่อนได้สมดังหวังนะคะคุ๊นนนนน รักทุกคนอ่ะ อยากเขียนให้มากกว่านี้ แต่ไม่รู้จะเขียนอะไรแล้วอ่ะ มานพูดไม่ถูกจริงๆ

ก้อให้ 2 คำนี้ละกันนะ

Je vous aime et Je ne vous oublie pas.